Wszyscy wykazali się imponującą solidarnością, czego dowodem jest utworzenie „Funduszu Solidarności Lhoist”, do którego istnienia przyczyniają się pracownicy i akcjonariusze, aby zapewnić dodatkową pomoc najbardziej poszkodowanym.
Grupa Lhoist posiada pełną świadomość swojego wpływu i stara się co roku osiągać lepsze wyniki. Oprócz zaangażowania, aby zapewniać czystość i wydajność, Grupa myśli teraz o przyszłości i dlatego stara się zachować neutralność pod względem emisji dwutlenku węgla. Grupa Lhoist wykonała już pierwszy krok na drodze do Net Zero, dokładając wszelkich starań, aby nawiązać wartościowe partnerstwa, które przyczynią się do poprawy środowiska oraz życia człowieka i całego społeczeństwa.
W 2020 roku pandemia koronawirusa znacząco wpłynęła na wszystkie aspekty życia i pracy ludzi. Ekstremalne zjawiska pogodowe na całym świecie pogorszyły sytuację, a ich skutki dotknęły wiele społeczności, w których działa Grupa. Po raz kolejny ludzie stanęli na wysokości zadania, dzięki czemu udało się je zrealizować i udowodnić odporność pracowników Lhoist. Zespoły firmy ponownie przemyślały swoje podejście do współpracy, jednocześnie zapewniając obecność na miejscu oraz traktując priorytetowo zdrowe i bezpieczne miejsce pracy.
Dzięki przejęciu w 2014 roku firmy Steetley Dolomite Grupa wzmocniła swoją pozycję w Europie, a także mogła po raz pierwszy dostarczać dolomit klientom z brytyjskiego przemysłu stalowego oraz zapewnić dodatkowe źródło dostaw klientom spoza Wielkiej Brytanii. Przejęcie Steetley poszerzyło również portfolio Lhoist o nowe produkty, co umożliwiło dostarczanie dolomitu dla branży materiałów ogniotrwałych i stali. W tym samym roku Grupa Lhoist nabyła zakłady wapiennicze Heidelberg Cement Istein i Walhalla w Niemczech.
W 2011 roku zmarł nagle Leon Albert Lhoist. Został zapamiętany jako człowiek myślący o innych, który przywiązywał dużą wagę do ludzkiego aspektu zarządzania Grupą.
W Nivelles, na południe od Brukseli, zbudowano nowe centrum badawczo-rozwojowe, do którego przyjęto dziesiątki naukowców i techników z bardzo zróżnicowanych środowisk, aby dzielili się najlepszymi praktykami obowiązującymi w różnych branżach i na wielu rynkach.
Udane wejście na rynek brazylijski zajęło Grupie dziewięć lat. W trakcie tego procesu Grupa przygotowała także strategiczną bazę dla całej Ameryki Południowej. Grupa Lhoist przeprowadziła również dywersyfikację minerałów, przejmując w 2006 roku Franklin Industrial Minerals w Stanach Zjednoczonych. Kontynuowała swoją ekspansję w Azji i Ameryce Południowej.
Grupa Lhoist przyjęła wyjątkową strategię, otaczając Niemcy, największy rynek wapna w Europie. To z kolei umożliwiło Grupie stopniowe zaistnienie w Niemczech i wreszcie objęcie pozycji lidera jako największego producenta wapna i dolomitu. W tym samym czasie Grupa Lhoist rozpoczęła działalność w Holandii, Danii, Anglii, południowej Francji, Hiszpanii i Portugalii. Po drugiej stronie Atlantyku, w Saint Genevieve nad brzegiem Missisipi, powstała największa w Stanach Zjednoczonych fabryka wapna Grupy.
W 1992 roku, nabywając VC, Grupa Lhoist została pierwszym zagranicznym inwestorem w przemyśle mineralnym na rynku czechosłowackim. Granice Europy zmieniły się, a Grupa mogła realizować ambicje dzięki inwestycjom w Belgii, we wschodniej Francji, w Czechosłowacji i w Polsce.
W drugiej połowie lat 70. Grupa Lhoist przeszła ogromną przemianę, przekraczając Atlantyk, aby zainwestować w kamieniołomy w Ameryce Północnej. W 1981 roku Grupa Lhoist przejęła mniejszościowy udział w Chemical Lime, po czym w 1986 roku nabyła Gen Stars Lime Division i w 1989 roku Allied Lime. W ciągu zaledwie dziesięciu lat Grupa Lhoist stała się największym w tamtym okresie producentem wapna w Stanach Zjednoczonych.
Leon Lhoist zmarł w 1971 roku. Jednak po jego śmierci pozostało bardzo aktywne trzecie pokolenie spadkobierców tradycji. Raymond Lhoist z siostrą Elizabeth Berghmans skonsolidowali Grupę. Wkrótce do firmy dołączyło czwarte pokolenie: Jean Pierre Berghmans, Leon Albert Lhoist i Vincent Berghmans. Każde pokolenie ma własne marzenia, wizję i nowe ambicje. Pod przewodnictwem Jeana Pierre’a Berghmansa Grupa znacznie poszerzyła horyzonty.
Po wojnie ożywienie gospodarcze stosunkowo powoli nabierało tempa, a boom przemysłowy rozpoczął się dopiero około 1960 roku. W tym czasie, aby zaspokoić popyt, wymagane były odpowiednie zdolności produkcyjne. Był to okres adaptacji i modernizacji zakładów Lhoist, nie tylko w wyniku nowych wymagań przemysłu stalowego, ale także w celu dostosowania do potrzeb głównych klientów, którzy poszukiwali więcej reaktywnego wapna.
Pomimo własnych sukcesów Leon Lhoist miał wystarczająco dużo pokory, aby z ciekawością podpatrywać pracę swoich kolegów. Po powrocie ze Stanów Zjednoczonych zainstalował w zakładzie Jemelle jednostkę hydratacji wapna opracowaną specjalnie dla branży budowlanej.
Po zakończeniu II wojny światowej Europa musiała się odbudować, a dużą rolę w tym przedsięwzięciu odegrał Plan Marshalla. W tym okresie europejski przemysł był pod dużym wrażeniem postępu technologicznego, jaki dokonał się w Stanach Zjednoczonych. Leon Lhoist, jego syn Raymond i zespół dyrektorów popłynęli przez Atlantyk, aby dowiedzieć się więcej o technikach wydobywania i produkcji wapna stosowanych w Ameryce.
Leona Lhoista trudno było zatrzymać. W 1937 roku w Belgii założył firmę Dolomies de Marche les Dames. Zaczął wydobywać z jednego z najczystszych i największych złóż dolomitów w Europie. Po kolejnych fuzjach, które zajęły ponad 50 lat, Grupa zarządzana przez zięcia Leona, Jeana Berghmansa, ostatecznie przejęła kontrolę nad złożami.
W 1924 roku zbudował nowy zakład wapienniczy w Jemelle na południu Belgii, a dwa lata później założył firmę Dugny Lime Quarry and Kiln Company we wschodniej Francji. Nie wiedział o tym, ale był to pierwszy etap międzynarodowej ekspansji firmy, która przekształciła się w Grupę Lhoist.
Jego zięć Leon Lhoist przejął pasję do rozwoju przemysłu, a także miał swoją wizję działalności firmy. Po zakończeniu I wojny światowej w Europie priorytetem był powrót gospodarki na właściwe tory, a Leon Lhoist przewidywał wzrost zapotrzebowania przemysłu stalowego w Luksemburgu i Lotaryngii.
Hippolyte Dumont był tytanem pracy, zarówno gdy prowadził swoje zakłady, jak i działając na rzecz społeczności. Jako człowiek z ludu świetnie zdawał sobie sprawę z trudnych warunków, w jakich musieli pracować robotnicy, którzy wydobywali skały za pomocą młotów i łomów. Już na długo przed I wojną światową jako pierwszy na kontynencie wprowadził mechaniczne łopaty, co znacząco wpłynęło na warunki pracy i jej wydajność.
W 1900 roku Hippolyte Dumont nabył kamieniołom w Hermalle-sous-Huy w Belgii, gdzie w latach 1901–1912 zlecił budowę dziewięciu pieców wapienniczych. Tam też założył siedzibę swojej firmy. Z czasem zakład stał się jedną z najważniejszych fabryk wapienniczych w Europie.
Chociaż Hippolyte Dumont był stosunkowo młody, posiadał już kilka cegielni w regionie Liège. Był zdolnym i dobrze zorganizowanym człowiekiem, mającym w sobie ducha zdobywcy. Wszechstronny i przedsiębiorczy młody człowiek założył grupę, której nazwa pochodzi od nazwiska jego zięcia, Leona Lhoista.
Wszystko zaczęło się, gdy Hippolyte Dumont objął posadę kierownika kamieniołomu Ampsin w 1889 roku. Nie wiedział, że jego decyzja doprowadzi do powstania całej dynastii pracującej w przemyśle, a jego potomkowie z pokolenia na pokolenie będą pielęgnować i rozwijać ducha przedsiębiorczości, dbając o swoje dziedzictwo.